Pierwszy raz z Ojcem Świętym JPII spotkałam się podczas światowych dni młodzieży na Jasnej Górze w Częstochowie w 1991 roku. Słowa skierowane przez Ojca Świętego do młodych ludzi z całej Europy, w tym z krajów tzw. bloku wschodniego, pozostawiły niezapomniane doświadczenie wewnętrznej wolności oraz radości.
Następne moje spodkanie odbyło się także w gronie młodych w Loretto w 1995 roku, już podczas studiów. Cały przebieg pielgrzymki akademickiej z naszej parafii, doświadczenie jedności i braterstwa, rozważania i spotkania modlitewne przygotowujące do uroczystej mszy świętej celebrowanej przez Papieża uświadomiły mi, że życie każdego człowieka jest pielgrzymowaniem, wędrówką do domu Ojca, w której nie jesteśmy sami. Niesamowite wrażenie zrobił na mnie widok, kiedy na teren stadionu - miejsce mszy świętej - wjechał w papa-mobile Ojciec Święty i młodzi ludzie zaczęli biec w Jego kierunku z chustami, transparentami i flagami, jak rosnąca z każdą chwilą kolorowa fala spływająca ze wszystkich boków stadionu. Ta scena najlepiej świadczy o bezgranicznym wręcz zaufaniu, jakim młodzież darzyła Papieża-Polaka.
Następnie 3 czerwca 1997 roku podczas Pielgrzymki Apostolskiej do Polski miałam możliwość po raz ostatni spotkać Jana Pawła II na Placu Adama Mickiewicza w Poznaniu. Jako DA mieliśmy wejściówki w jeden z najbliżej położonych sektorów, prawie pod samym ołtarzem. Hasło tej pielgrzymki "Jezus Chrystus wczoraj, dziś i na wieki" oraz przekazane wtedy słowa nauczania papieskiego nadal ukazują mi - katoliczce - wymiar i głębię mojego chrzescijańskiego życia.

( Marzenka, kl.5 SP)